وبسایت عجب فیلمی
مرجع دانلود قانونی فیلم و سریال

تاریخچه سینما در ایران به سال‌های آغازین قرن بیستم و دوران قاجار بازمی‌گردد. ورود سینما به ایران، همانند بسیاری از کشورهای دیگر، از طریق ارتباط با غرب و تأثیرپذیری از فناوری‌های جدید صورت گرفت. نخستین نشانه‌های حضور سینما در ایران به سال ۱۲۷۹ هجری شمسی (۱۹۰۰ میلادی) برمی‌گردد، زمانی که مظفرالدین‌شاه قاجار در سفری به فرانسه برای اولین بار با دوربین سینماتوگراف آشنا شد. شاه که تحت تأثیر این فناوری نوین قرار گرفته بود، دستور خریداری یک دستگاه فیلم‌برداری را داد و به همراه خود به ایران آورد.

با بازگشت مظفرالدین‌شاه به ایران، اولین گام‌ها برای استفاده از این فناوری نوین برداشته شد. وی دستور داد که از مناظر و وقایع درباری و تشریفاتی فیلم‌برداری شود. اولین فیلم‌های ثبت‌شده در ایران، تصاویری از مراسم و مناسبت‌های سلطنتی و زندگی درباریان بود که توسط "ابراهیم‌خان عکاس‌باشی" گرفته شد. او به عنوان اولین فیلم‌بردار ایرانی شناخته می‌شود. این فیلم‌ها بیشتر جنبه شخصی و خصوصی داشتند و برای نمایش عمومی در نظر گرفته نشده بودند.

نخستین سالن‌های سینما در ایران در تهران و در دهه ۱۳۰۰ هجری شمسی (دهه ۱۹۲۰ میلادی) شروع به کار کردند. اولین سالن‌های سینمایی، عموماً توسط بازرگانان خارجی و افراد مقیم تهران تأسیس شدند. یکی از نخستین سالن‌ها، سینما "گراند هتل" بود که در خیابان لاله‌زار تهران قرار داشت. این سالن‌ها بیشتر فیلم‌های خارجی را نمایش می‌دادند که غالباً فیلم‌های صامت و کوتاه بودند.

در دهه‌های ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ هجری شمسی، سینما در ایران رونق بیشتری گرفت و سالن‌های سینما در شهرهای بزرگ مانند اصفهان، مشهد و تبریز نیز تأسیس شدند. این دوره همزمان با دوران حکومت پهلوی اول بود و برنامه‌های نوسازی و مدرن‌سازی کشور در بخش‌های مختلف، از جمله در زمینه فرهنگ و هنر، پیگیری می‌شد.

سال ۱۳۱۲ شمسی (۱۹۳۳ میلادی) را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ سینمای ایران دانست؛ زیرا در این سال اولین فیلم ناطق ایرانی به نام "دختر لر" به کارگردانی "عبدالحسین سپنتا" و فیلم‌برداری "اردشیر ایرانی" در بمبئی هند ساخته شد. این فیلم داستانی در مورد عشقی ممنوعه بین یک دختر و پسر از قوم‌های مختلف در ایران بود و توجه زیادی را به خود جلب کرد.

پس از موفقیت "دختر لر"، سپنتا و دیگر فیلم‌سازان ایرانی تلاش کردند که صنعت فیلم‌سازی داخلی را توسعه دهند، اما کمبود امکانات و عدم وجود ساختارهای مناسب سینمایی، مانع از پیشرفت سریع این حوزه شد. تا سال‌ها، فیلم‌سازی در ایران بیشتر به صورت پراکنده و به کمک منابع محدود ادامه یافت.

در دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ هجری شمسی (دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی)، سینمای ایران وارد دوران طلایی خود شد. این دوره با افزایش تولید فیلم‌های ایرانی و ظهور فیلم‌سازان برجسته‌ای همچون "داریوش مهرجویی"، "بهرام بیضایی"، "مسعود کیمیایی" و "علی حاتمی" همراه بود. فیلم‌های این دوره اغلب نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی و فرهنگی ایران داشتند و بسیاری از آن‌ها به موضوعاتی مانند فقر، نابرابری اجتماعی و تضادهای فرهنگی پرداخته بودند.

یکی از مهم‌ترین فیلم‌های این دوران "گاو" به کارگردانی داریوش مهرجویی بود که در سال ۱۳۴۸ هجری شمسی ساخته شد. این فیلم توانست تحسین منتقدان بین‌المللی را برانگیزد و به عنوان نماینده‌ای از سینمای ایران در جشنواره‌های جهانی شناخته شود. این دوره را می‌توان دوره شکوفایی سینمای هنری و موج نوی سینمای ایران نامید، که فیلم‌های آن تأثیرات عمیقی بر نسل‌های بعدی فیلم‌سازان ایرانی داشتند.

با وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ هجری شمسی، سینمای ایران وارد مرحله جدیدی شد. بسیاری از فیلم‌سازان و هنرمندان مجبور به ترک کشور شدند و برخی دیگر با محدودیت‌های جدید مواجه شدند. از سوی دیگر، دولت جدید سیاست‌های خاصی را برای ترویج ارزش‌های اسلامی و فرهنگی در سینما تدوین کرد.

در این دوره، فیلم‌هایی با مضامین اخلاقی، دینی و فرهنگی ایرانی جایگزین فیلم‌های عامه‌پسند و کمدی‌های پیش از انقلاب شدند. بسیاری از فیلم‌سازان جوان تلاش کردند تا در قالب این سیاست‌ها و محدودیت‌ها، آثاری هنری و خلاقانه تولید کنند. در نتیجه، سینمای ایران در دهه ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ شمسی (دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی) به جهانیان معرفی شد و با استقبال بین‌المللی مواجه شد.

در دهه‌های اخیر، سینمای ایران توانست به موفقیت‌های چشمگیری در عرصه بین‌المللی دست یابد. فیلم‌سازانی چون "عباس کیارستمی"، "مجید مجیدی"، "اصغر فرهادی" و "جعفر پناهی" با آثار خود به شهرت جهانی رسیدند. این فیلم‌سازان با پرداختن به موضوعات انسانی و استفاده از شیوه‌های روایتی خاص، توجه منتقدان و جشنواره‌های سینمایی در سراسر جهان را به خود جلب کردند.

از جمله مهم‌ترین موفقیت‌های سینمای ایران، کسب جایزه نخل طلای کن برای فیلم "طعم گیلاس" (۱۹۹۷) ساخته عباس کیارستمی و جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان برای فیلم "جدایی نادر از سیمین" (۲۰۱۱) ساخته اصغر فرهادی بود. این موفقیت‌ها باعث شد که سینمای ایران به عنوان یکی از سینماهای مؤثر و پویا در سطح بین‌المللی شناخته شود.

اگرچه سینمای ایران از نظر هنری و فرهنگی به موفقیت‌های بسیاری دست یافته، اما همواره با چالش‌های متعددی مواجه بوده است. محدودیت‌های سیاسی و اجتماعی، سانسور، کمبود منابع مالی و مشکلات ساختاری، بخشی از این چالش‌ها هستند. بسیاری از فیلم‌سازان ایرانی به دلیل این محدودیت‌ها مجبور به فعالیت‌های مستقل یا مهاجرت شده‌اند.

از سوی دیگر، تغییرات اجتماعی و فرهنگی در ایران و افزایش تعاملات بین‌المللی، باعث شده که سینمای ایران با مسائلی چون تغییر سلیقه مخاطبان، رقابت با سینمای هالیوود و مشکلات تولید و پخش روبرو شود.

سینمای ایران از زمان ورود اولین دستگاه‌های فیلم‌برداری در دوران قاجار تا به امروز، راهی طولانی و پرفراز و نشیب را پیموده است. این سینما که از مستندهای درباری آغاز شد، با فیلم‌های ملی‌گرایانه و ناطق ادامه یافت، در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ به شکوفایی رسید و پس از انقلاب اسلامی به موفقیت‌های بین‌المللی دست یافت.

در حال حاضر، سینمای ایران به عنوان یکی از سینماهای برجسته و هنری در جهان شناخته می‌شود، اما همچنان با چالش‌های خاص خود روبرو است. بازتاب واقعیات جامعه، پرداختن به موضوعات انسانی و نقد اجتماعی از ویژگی‌های برجسته سینمای ایران است که باعث شده توجه مخاطبان جهانی را به خود جلب کند و به عنوان نماینده‌ای ارزشمند از فرهنگ و هنر ایرانی شناخته شود.